Slumber89's avatar

Slumber89

Javi
73 Watchers64 Deviations
18.6K
Pageviews

Gallery

Literature

La mancha.

“Qué raro”. Logo de ter frotado con esmero con Mistol, Dosinda quedou abstraída mirando para a pequena mancha morada que acababa de atopar no dorso da man esquerda. “Un lunar”. Subitamente, o reloxo de parede da cociña captou a súa atención, arqueou as cellas e foi directa a coller o carriño da compra e o moedeiro. Tiña que ir o Gadis, eran as 12. Isto foi hai xa uns cantos anos, pero podería ser hoxe mesmo de non ser por esa xa non tan pequena mancha morada. A vida de Dosinda está formada por dous mapas. O mapa xeográfico, que é o mesmo de cada día, e o mapa dermatolóxico, que segue a irrefreable lóxica das engurras. Ou como ela lle di ó espello “parece que cada noite fan unha embrolla de ti e pola mañá volven a estirarte.” O final, a base de repetir, quedan marcas. Co tempo as marcas fanse permanentes. Medran. Como a mancha morada do dorso da man. Esa que, cando a penas era do tamaño dun lunar, nin con xabón e estropallo puido saír. O mapa xeográfico é moi sinxelo. O piso, coa

All

64 deviations
Literature

La mancha.

“Qué raro”. Logo de ter frotado con esmero con Mistol, Dosinda quedou abstraída mirando para a pequena mancha morada que acababa de atopar no dorso da man esquerda. “Un lunar”. Subitamente, o reloxo de parede da cociña captou a súa atención, arqueou as cellas e foi directa a coller o carriño da compra e o moedeiro. Tiña que ir o Gadis, eran as 12. Isto foi hai xa uns cantos anos, pero podería ser hoxe mesmo de non ser por esa xa non tan pequena mancha morada. A vida de Dosinda está formada por dous mapas. O mapa xeográfico, que é o mesmo de cada día, e o mapa dermatolóxico, que segue a irrefreable lóxica das engurras. Ou como ela lle di ó espello “parece que cada noite fan unha embrolla de ti e pola mañá volven a estirarte.” O final, a base de repetir, quedan marcas. Co tempo as marcas fanse permanentes. Medran. Como a mancha morada do dorso da man. Esa que, cando a penas era do tamaño dun lunar, nin con xabón e estropallo puido saír. O mapa xeográfico é moi sinxelo. O piso, coa

Featured

64 deviations
A Natural Disaster

Varios

6 deviations
Literature

Tela oculta y oxidada

Arañas de tela son, tejiendo hilos de plata con voz de musa, canción chirriar de óxido escapa. Con formas hermosas varias tejiendo sobre la mancha hilando ideas mil, vanas Saldrá buscando rebancha. Olores precisos, dulces tejiendo en rosa y jazmiín se vuelven fatuos y sucios de podredumbre es su fin Silencio, silencio. Nada Palabras, palabras. Faltan. De silencio  más palabras compuestas todas de nada. Mordiendo, clavando. Nada. Creciendo, doliendo. Espina. Cloaca de alma. Daga. Residuo del cuerpo. Espada. Espada, daga, espina de rosa araña, jazmín sangre del tiempo, canción

Poesia

2 deviations
Literature

La mancha.

“Qué raro”. Logo de ter frotado con esmero con Mistol, Dosinda quedou abstraída mirando para a pequena mancha morada que acababa de atopar no dorso da man esquerda. “Un lunar”. Subitamente, o reloxo de parede da cociña captou a súa atención, arqueou as cellas e foi directa a coller o carriño da compra e o moedeiro. Tiña que ir o Gadis, eran as 12. Isto foi hai xa uns cantos anos, pero podería ser hoxe mesmo de non ser por esa xa non tan pequena mancha morada. A vida de Dosinda está formada por dous mapas. O mapa xeográfico, que é o mesmo de cada día, e o mapa dermatolóxico, que segue a irrefreable lóxica das engurras. Ou como ela lle di ó espello “parece que cada noite fan unha embrolla de ti e pola mañá volven a estirarte.” O final, a base de repetir, quedan marcas. Co tempo as marcas fanse permanentes. Medran. Como a mancha morada do dorso da man. Esa que, cando a penas era do tamaño dun lunar, nin con xabón e estropallo puido saír. O mapa xeográfico é moi sinxelo. O piso, coa

Prosa -relato breve-

25 deviations
Literature

Fuego y hielo: IV

*** Estaba pensando en marcharse. Los pies repiqueteaban contra el suelo sin emitir ningún ruido, tragado por las polillas, termitas y toda clase de xilófagos que podrían habitar en ese descompuesto parqué. Al mismo tiempo se convencía en pasar más allá del recibidor, pero nada invitaba a ello. Quizás el enfermo se encontraba solo, y no podía ir a recibirlo. El ridículo comenzaba a invadirle, y otros mil sentimientos e ideas. Algo o alguien había abierto la puerta, y era fácil adivinar que no se trataba de algún artificio de la tecnología. Cansado de prorrogas y esperas, L

Fuego y hielo

4 deviations
lights of santiago

Scraps

3 deviations